کنش اجتماعی آن هم در سطح دانشجویی یک فعالیت لذت طلبانه برای تجربه‌ی یک شور و هیجان خاص در دوران جوانی نیست. بلکه یک فعالیت تدبیرگرایانه است که بر اساس مصلحت وظیفه‌ی اجتماعی، بشر به آن رو می آورد. هنگامی که از تدبیر و مصلحت سخن به میان می آید عقل و معرفت جوهره‌ی اصلی فعالیت انسان می‌شود. بنابراین هرقدر کنش‌گر عاقل‌تر باشد و سطح معرفت او بالاتر، فعالیت اجتماعی او هم «فعالیتْ‌تر»! و به عبارت دیگر کنش‌گرِ این فعالیت «کنش‌گر تر»!
این یادداشت برداشتی است از یک فراز از دعای شریف افتتاح
اللَّهُمَّ إِنَّا نَرْغَبُ
إِلَیک فِی دَوْلَةٍ کرِیمَةٍ تُعِزُّ بِهَا الْإِسْلامَ وَ أَهْلَهُ وَ تُذِلُّ
بِهَا النِّفَاقَ وَ أَهْلَهُ وَ تَجْعَلُنَا فی‌ها مِنَ الدُّعَاةِ إِلَی
طَاعَتِک وَ الْقَادَةِ إِلَی سَبِیلِک وَ تَرْزُقُنَا بِهَا کرَامَةَ الدُّنْیا
وَ الْآخِرَةِ.
خدایا به سوی تو مشتاقیم برای یافتن دولت کریمه‌ای که اسلام و اهلش را به آن عزیز
گردانی، و نفاق و اهلش را به وسیله آن خوار سازی، و ما را در آن دولت از دعوت‌کنندگان
به سوی طاعتت، و رهبران به سوی راهت قرار دهی، و کرامت دنیا و آخرت را از برکت آن
روزیمان فرمایی.
یکی از مسائلی که امروزه ذهن مردم جامعه‌ی ما (خصوصاً قشر متدین) را به خود مشغول کرده است مسئله‌ی نسبت دین و سیاست است. امروزه مشاهده می‌شود که به رغم اتفاقی مانند انقلاب اسلامی که بزرگترین تجلی اسلام سیاسی در دوران معاصر بود افرادی به این تردید دچار شده‌اند که اساساً دخالت دین در امر سیاسی و حکومت، زمینه ساز گریز مردم از دین می‌شود. به این صورت که حکومت و سیاست اصالتاً زمینه ساز فساد است و اگر دین وارد این عرصه شود مفاسدی که به وجود می‌آید به نام دین نوشته می‌شود و مردم را نسبت به اصل دین[1] بدبین و گریزان می‌کند. پس بهتر است برای حفظ دین و مصلحت اسلام و مسلمین دین را از امر سیاسی جدا نگه داشت تا کماکان جاذبه‌ی خود را برای مردم داشته باشد.
یکی از تفاوت های عمده حکومت اسلامی با سایر حکومت ها آن است که در حکومت اسلامی قوانین به گونه ای است که بیشترین هماهنگی را با سنن و قوانین تکوینی الهی دارد. یعنی اگر کسی بخواهد رفتار خود را بر اساس سنت های الهی در جهان تنظیم کند در حکومت اسلامی بیشترین امکان برای او فراهم است تا با کمترین مانع این کار را انجام دهد. این در صورتی است که حکومت های غیر دینی لزوما چنین مسئله ای را لحاظ نمی کنند حال ممکن است در برخی مسائل با سنن الهی هم جهت باشند و در برخی مسائل غیر هم جهت.
یکی از سنت های اجتماعی بزرگ الهی سنت تغییر سرنوشت اجتماع بر اساس تغییرات درونی خود آن هاست. قرآن کریم می فرماید: «إِنَّ اللَّهَ لا یُغَیِّرُ ما بِقَومٍ حَتّىٰ یُغَیِّروا ما بِأَنفُسِهِم» یعنی خداوند سرنوشت هیچ قوم (و ملّتی) را تغییر نمی‌دهد مگر آنکه آنان آنچه را در خودشان است تغییر دهند!
فرض کنید ابراهیم نبی علیه السلام که به حق جویی و حنیفیت میان مسلمین شناخته می شود در زمانی که به دنبال خدای شایسته ی پرستش می گشت با فرد یا افرادی مواجه می شد که به بهانه ی حق طلبی او را مدام به پرستش و نفی خدایان جدید و مختلف سرگرم می کردند و او هم به تبعیت از خواست آنان تمام مدت با خدایان جدید و حقایق و مسائل جدید درگیر می شد. در این صورت به نظر شما آیا می شود او را انسانی حق جو دانست؟ یا اگر می شود، این حق طلبی برای او ارزشی محسوب می شود یا خیر؟
