کنش اجتماعی آن هم در سطح دانشجویی یک فعالیت لذت طلبانه برای تجربه‌ی یک شور و هیجان خاص در دوران جوانی نیست. بلکه یک فعالیت تدبیرگرایانه است که بر اساس مصلحت وظیفه‌ی اجتماعی، بشر به آن رو می آورد. هنگامی که از تدبیر و مصلحت سخن به میان می آید عقل و معرفت جوهره‌ی اصلی فعالیت انسان می‌شود. بنابراین هرقدر کنش‌گر عاقل‌تر باشد و سطح معرفت او بالاتر، فعالیت اجتماعی او هم «فعالیتْ‌تر»! و به عبارت دیگر کنش‌گرِ این فعالیت «کنش‌گر تر»!
دیدار امام انقلاب با جریانات دانشجویی کشور یکی از مهم ترین رویدادهای سالیانه ی کشور در حوزه‌ی جنبش دانشجویی ایران است. امسال این دیدار از یک جنبه با سال های گذشته متفاوت بود و آن این که بخش اعظم سخنان ایشان به تبیین، تشریح و ارائه‌ی راهکار عملی در مورد بیانیه گام دوم اختصاص یافت و مطالبی بیان شد که ذهن پر چالش و جستجوگر هر دانشجوی انقلابی را می تواند در نسبت با گام دوم انقلاب جهت دهی کند و مسیری به سوی آرمان های انقلاب برای او بگشاید.
در مواجهه با یک تشکل دانشجویی، از اولین سؤالاتی که به ذهن یک دانشجوی جدیدالورود و یا یک دانشجو، که از فضای تشکلهای دانشجویی به دور است متبادر می‌شود؛ این است که «چرا باید در یک تشکل دانشجویی فعالیت کنم؟». این پرسش بسیار مهم و کلیدی است زیرا اساسا انسان به طور معمول فعلی ارادی را انجام نمیدهد مگر دلیل [خود] قانع کنندهای برای انجام آن داشته باشد.
بدون پرداختن به جوابهای کلیشهای که معمولا افراد فعال در تشکلها به سایرین میدهند از قبیل رشد فکری و تشکیلاتی و سیاسی و فرهنگی و...و...و... این نوشته قصد دارد به نکته ای جدی و حائز اهمیت در پاسخ به این سؤال بپردازد.
